Ή μια ζωή στις αίθουσες ή μια ζωή στους δρόμους(για όσα μας ετοιμάζουν

Λίγους μήνες μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ υλοποιώντας τις δεσμεύσεις που ανέλαβε απέναντι σε ΕΕ και ΔΝΤ ετοιμάζεται να φέρει ένα νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που βάζει ταφόπλακα στην κοινωνική ασφάλιση όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Άλλη μια φορά αυτός που καλείται να πληρώσει την νύφη για τα χρέη των τραπεζών και τις διαχρονικές ληστείες στα αποθεματικά των ταμείων (πχ PSI) είναι οι εργαζόμενοι και η νέα γενιά. Ειδικά η τελευταία σπρώχνεται στο περιθώριο του κοινωνικού λυκόφωτος με την μετανάστευση να φαντάζει η μόνη διέξοδος ενάντια στην ανεργία και την επισφάλεια.

«Οι τρεις πυλώνες του ασφαλιστικού»

Το νέο νομοσχέδιο φέρνει βαθιά αντιδραστική ποιοτική τομή στο χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος που από αναδιανεμητικό – κοινωνικό γίνεται ατομικό-ανταποδοτικό. Η τομή αυτή πατάει σε τρεις πυλώνες. Ο πρώτος πυλώνας είναι η εθνική σύνταξη. Η εθνική σύνταξη, όπως είναι σήμερα διατυπωμένο το σχέδιο νόμου ορίζεται στα 384€ και θα δίνεται σε όλους μετά από τουλάχιστον 15 χρόνια ασφάλισης, σαν υπόλειμμα κοινωνικού κράτους, καθώς ο ρόλος του πρώτου πυλώνα στη θεωρία είναι η συγκράτηση της απόλυτης εξαθλίωσης και επομένως δίνεται στοχευμένα στους φτωχούς και όχι σε όλους ως κοινωνική παροχή. 

Ο δεύτερος πυλώνας, η ανταποδοτική σύνταξη, χρηματοδοτείται από τις εισφορές εργαζόμενων και εργοδοτών, ή το ποσό πληρώνεται ολόκληρο από τους εργαζόμενους που θεωρούνται «ελεύθεροι επαγγελματίες». Εδώ το νέο νομοσχέδιο χαρακτηρίζεται από σοβαρές μειώσεις συντάξεων για τους νέους συνταξιούχους, καθώς για το τελικό ποσό υπολογίζεται το σύνολο του χρόνου ασφάλισης και όχι η τελευταία ή καλύτερη πενταετία. Επιπλέον χαρακτηρίζεται από τις απολύτως εξοντωτικές εισφορές για τους αγρότες και όσους θεωρούνται ελεύθεροι επαγγελματίες.

Οι ληστρικές αυτές εισφορές αναμένεται μεσοπρόθεσμα να σπρώξουν ποσοστό από τις παραπάνω κατηγορίες εκτός του κρατικού ασφαλιστικού συστήματος, τροφοδοτώντας την ιδιωτική ασφάλιση, τον τρίτο πυλώνα του συστήματος, για όσους φυσικά θα δύνανται. Ένας εναλλακτικός τρόπος υλοποίησης του τρίτου πυλώνα είναι η ιδιωτικοποίηση των κλάδων του εφάπαξ και της επικουρικής σύνταξης στους ελεύθερους επαγγελματίες και η λειτουργία τους σαν «επαγγελματικό ταμείο», όπως διεκδικούν διάφοροι επαγγελματικοί σύλλογοι και επιμελητήρια.

«Αφαλιστικό και δικηγόροι»

Με μισθούς 600 έως 800 ευρω κατά μέσο όρο (καταγράφονται και μικρότεροι), χωρίς πληρωμή εισφορών (250 ως 400 το μήνα), ωράριο 10 ως 15 ώρες, εργοδοτικές συμπεριφορές και αντικείμενο εργασίας «γαλέρας», οι μισθωτοί δικηγόροι έψαχναν ωστόσο άλλη δουλειά και πριν το νέο ασφαλιστικό.

Τώρα μας διώχνουν από το επάγγελμα και πολιτικοποιούν την παραμονή μας σ’αυτό, αφού με 0 εισόδημα θα πρέπει να πληρώνουμε 250 ευρώ το μήνα εισφορές (από το πρώτο έτος δουλειάς) και η παράλειψη πληρωμής είναι ποινικό αδίκημα!

Σαλπίσματα αγώνα ενάντια στο νέο νομοσχέδιο ακούγονται από το σύνολο του κλάδου. Υπάρχει όμως μια βασική γραμμή που διαιρεί οριζοντίως το δικηγορικό κόσμο. Από τη μια βρίσκονται οι χαρτογιακάδες και οι ηγεσίες Δικηγορικών Συλλόγων, οι όψιμοι υπερασπιστές του αγώνα που διεκδικούν να απαλλαγούν των ασφαλιστικών εισφορών για να «τη βγάλουν καθαρή» πατώντας στις πλάτες των μισθωτών δικηγόρων που φυτοζωούν ολημερίς στα μεγαλοπρεπή γραφεία του βγάζοντας όλη τη βρώμικη δουλειά. Είναι οι ίδιες υποκριτικές ηγεσίες που μας καλούσαν να «Μείνουμε Εύρωπη» πάση θυσία αποδεχόμενες το τρίτο μνημόνιο στο οποίο εγκλείεται, ως γνωστόν, τα νέο ασφαλιστικό.

Από την άλλη όχθη οι μισθωτοί δικηγόροι αναγκάζονται να δουν τα πράγματα από το πρίσμα που διαμορφώνει η ίδια η κοινωνική τους θέση. Η μάχη που ανοίγεται μπροστά τους, είναι πρωτίστως μάχη για την επιβίωση και την παραμονή στο επάγγελμα, μάχη με νύχια και με δόντια για να μην οδηγηθούν στο βούρκο του κοινωνικού περιθωρίου.

Η αντιασφαλιστική επίθεση συνδέεται μ’ ένα νέο μοντέλο ανθρώπου του οποίου το σύνολο των συμπεριφορών του θα ελέγχονται και θα καθορίζονται από τα χρέη του, είτε αυτά είναι προς τις τράπεζες είτε προς το κράτος.

Ο τρόπος κατασκευής του «χρεωμένου ανθρώπου» μέσω του ασφαλιστικού συστήματος είναι από τους πλέον απροσχημάτιστους: λ.χ. ο άνεργος, υποαπασχολούμενος, χαμηλά αμειβόμενος δικηγόρος βυθίζεται στα χρέη, όχι γιατί πήρε κάποιο δάνειο, αλλά μόνο και μόνο επειδή κρατάει την ιδιότητα του δικηγόρου την οποία απέκτησε από τις σπουδές του. Έτσι το κοινωνικό κράτος που μέσω της ασφάλισης ασκούσε πολιτικές αναδιανομής, μετατρέπεται στο αντίθετό του, καθιστώντας την ασφάλιση από κοινωνικό δικαίωμα σε μορφή βαριάς και εξοντωτικής φορολόγησης.

Όσα προσχηματικά και να ακούγονται από τα κυβερνητικά στόματα περί νοικοκυρέματος και ασφαλιστικού βαθιάς πνοής που μεριμνά για τις επόμενες γενιές τίποτα δε μπορεί να αποκρύψει τη γυμνή πραγματικότητα.

Το ασφαλιστικό που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή συνιστά βίαιη αναδιανομή υπέρ του κεφαλαίου και αφαίμαξη του κόσμου της εργασίας  ξηλώνοντας κατακτήσεις ετών. Στο δρόμο και στα αμφιθέατρα του αγώνα θα γκρεμίσουμε όσους σκέφτηκαν ότι θα γκρεμίσουν τις σκαλωσιές του μέλλοντός μας.